söyleyecek hiçbir şeyin olmaması

söylenen her sözün aynılığından kaynaklanan durumdur.
her birimiz kendimizce bambaşka fikirlerle ve *yepyeni kaliteli sözlerle kendimizi pazarlamaya çalışırken aslında aynı doğruları ve yanlışları tekrar etmekten, aslında herkesin düşünmesine rağmen hala popüler olmamış her şeyi kendini farklı kılan özgün fikirler diye kabul etmekten ileri gidememiş ve gidemeyecek olan bu vaziyeti görüp ebedi sükuna çekilmektir. bu kendi kendine gösterdiğin yapay saygıya siktiri çekmektir.

yapacak hiçbir şeyin olmadığı zamandadır.

Aslında söyleyecek onca şeyin olması, fakat söylememenin o an için daha uygun olacağı ve söyleneceklerin söylenememesi sonucunda iç dengeyi alt üst etmesi halidir.

Kötü geçtiğini düşündüğü zamanların, aslında geçirdiği en güzel zamanlar olduğunu fark ettiği an geliyor insanın başına bu durum. Her şeyin yavaş yavaş anlamsızlaştığı ve içinin boşalmaya başladığı dönemde.

Aslında insanın Söyleyecek bir şeyleri her zaman oluyor ama bunlar her zaman söylenmiyor, Hatta bazıları hiç söylenmiyor. Belki etrafa bir virüs gibi negatif enerjisini yaymak istemediğinden, belki de konuşacak hali bile kalmadığından susuyor ve kaçıyor. Belki daha fazla üzmemek için, belki de daha fazla üzülmemek için yapıyor bunu.

işte sadece hiç söylenmeyecek şeyler kaldığı vakit, söyleyecek hiçbir şey olmuyor. Hal böyle olunca da bir köşede sessiz sedasız, dışardan boş, içerden dolu bakışlarla seyretmekten başka bir şey gelmiyor elinden.