namuslu insan başkasının namusuna dil uzatmaz

bugünün uygarlık seviyesine yakışan düsturdur, olması gerekendir.

bazı toplumlarda -maalesef- gözle görülemeyen ama azami derecede değer taşıyan kavramlar o kavramların taşıdığı önem sebebiyle kötü niyetli insanlar tarafından olabildiğince sömürülür.

maalesef toplumumuzda da işler böyle yürüyor. başkası için kutsal olan, konuşulması bile belki de sakınca taşıyan şeyler bir anda ve çoğunlukla anlamadan, dinlemeden dedikodu konusu yapılıyor ve yaptırılıyor, böylece insanlar hedef gösterilebiliyor ve bu toplumda çoğunlukla küçük ama ilerisi için umut vermeyen infialler yaratıyor.

aklı kendine yetmeyen insanlar çıkıpta -tabii ki düşünce özgürlüğü çerçevesinde!- başka insanlar için şunu yapan orospudur, bunu giyen orospudur diyebiliyor.

kimi zaman da daha spesifik laflar ediliyor. iş kitleleri hedef göstermekten insanları hesef göstermeye gidiyor. bu da çeşitli sonuçlar doğuruyor.

fakat her şekilde o aranan ve eleştirilen namus bir takım namussuzlukları doğuruyor.

yalan söylemek gibi, iftira etmek gibi, dedikodu gibi.

ve dikkat çekiyor ki insanların namuslarına -çeşitli sebeplerle- dil uzatanların geneli namussuz ve hatta şerefsiz.

sadece kendi gibi düşünmediğinden, kendi inandığına inanmadığından, kendi gibi yaşamadığından, bu kadar saçma sapan sebepler için birinin namusuna kulp takmayı bırak, kafaya şüphe düşmesi, bunu üstüne vazife edinmek bile haddini bilmemenin daniskası.

asalet mi?

bizim memlekette ya kafadaki takkede/örtüde, ya eldeki tespihtedir.

bunlar olmazsa namusu falan geçtim iyi insan olduğunuzu bile kanıtlamak zor.

şu durumlara bizi getirenlerin vicdanlarının sesini kim muteladı acaba?

bir anlasak!

Bencede uzatmaz. Namussuz insan kendi namusunu bilmeyen başkasınıda bilemez.