minibüse yaşlı biri binince uyuyor numarası yapmak

hayatımda bir,bilemedin iki defa yaptığım eylem.yapana bir nevi hak veriyorum.ama unutmayalım ki biz genç insanlarız,onların ise bir ayağı toprağa bakıyor.*

lise yılları.yoğun geçen bir günün ardından beynimiz s.o.s vermiş.otobüse bindik,bastık akbilimizi döndük kıçımızı en arka koltuğa doğru yola koyulduk.özellikle yaşlı insanların gelemeyeceği bir yeri seçtik.malum otobüs kalabalık oluyor,ön kapıdan binen yaşlı amca,nine bize gelene kadar biri kalkıp yer veriyordu.her neyse otobüs yola koyuldu.1.durak,2.durak 10.durak derken kalabalıklaştı da kalabalıklaştı.ama bir durak var ki,o durak yok mu.şöför durağa geldi,bir baktık otobüsün yarısı indi.lan dedik hayırdır.ön kapıdan 1 değil,2 değil, tam tamında 5 adet yaşlı bindi.bir de yanında torunları.hee o arkadan binen hamile ablayı hiç saymıyorum.önümüzde kimse yok,kelaynak gibiyiz.açık hedefiz.hemen savunma durumuna geçtik,
"çantaaaaa,kafayaaaaaa!!!!!!" dedik,sızmış numarası yaptık.biz bir yandan düşünüyoruz bize gelene kadar zaten verirler.abi ver ver bitmiyor.millet o kadar yer verdi,bitmedi.koyun sürüsü gibiler.bize de 2 tane tünedi hemen.baktık olacak gibi değil,g.te giren şemsiye de açılmayacak,kalk lan kalk dedim.gel teyzelere yer verelim.bir baktım ibne hakikat uyuma numarası yapıyor.tam kaldırmaya çalıştım teyze engel oldu,oğlum sen verdin ya bize.o uyusun,boşver.teyze dedim siz iki kişisiniz.yok evladım birimiz birazdan inecek dedi.o an içimden geçen tek cümleydi:
"böyle hayatın a.koyayım.böyle arkadaşın a.koyayım.böyle insanlığın a.koyayım."
sonradan adam oldum,her yaşlı gördüğümde kalkar yer veririm.adam gibi kalkarım veririm.yürüyecek halim olmasa da veririm.biz de insanlık ölmez,diğer arkadaşda da ibnelik ölmez...
hee bu arada iğrenç esprilere konu olmuş olaydır:
-pişttt,sen ver.
-hayır oğlum,dün ben verdim,bugün sen ver.
-sen ne biçim insansın
-sen de ne biçim hayvansın.
-öfff tamam gel beraber verelim.**