milletimin iğrençliği

her daim şahit olduğumdur. başkasının milleti beni ilgilendirmez, onların milleti kendi bilecekleri iştir; ben kendi içinde bulunduğum insanları bilirim, başkalarıyla kıyaslamam. aman da dünyada genel bir yozlaşma vardır da onun yansımasıdır da, beş parmağın beşi de bir olurmuymuş da falan filan... bana ne! kendi milletimden edindiğim o pis adalet anlayışıyla hepimizi hiç ayırmadan komple yargıladım ve mahkum ettim gitti, nihayetinde kendi milletimden bahsediyorum, kime ne?

bu iğrençlik el yıkamakla veya çamaşır suyu ile silmekle geçmez. zihni ve vicdani bir çürüme bu. hani kendi milletim diye söylemiyorum, ırkçılık, nefret, kin, haset, güce tapma, ne ararsan var. bir de sabah akşam "biz bunları haketmiyoruz" diye sözde ağlaşırız, ama beni inandıramazlar, ciğerlerini bilirim; hatta daha beterini hak ediyoruz ya, neyse.

inşallah birgün çok fena bulacağız belamızı, kimse de dinlemeyecek ve inanmayacak yalan dolan şikayetlerimize. üstelik kimse bizden iyi bir şekilde bahsetmeyecek. sonuç itibariyle her tür değeri hiçe saydık ve çiğnedik geçtik, insanlığa da ufacık bir faydamız bile olmadı. gerçi her ne kadar bir tür olarak insan umumiyetle pek kaliteli bir yaratık sayılmazsa da, bizimkiler bir başka, apayrı bir rezalettir maşallah.