insanın babasını sevmesi için basit bir sebep

Bugun sevdiğim bir kalemim dağıldı, uğraştım olmadi. Sirf benim kaleme olan duskunlugumu ve o kalem bozulmasın istedigimi bildiginden yarim saat uğraştı. Ben sıkıldım bosver valla tamam atalım dedim Gittim. Sonuç? Kalem bende ve saglam. Bunun gibi bir ton örnek olabilir.
Baba candır. Baba evdir.

(bkz: para)

Sikinden çıktığımız gerçeği, atamız olması.

her baba da bir değil ki. tamam babadır, sevilir ama babalığını pek hissettirmeyen babalar da var.

mesela benim babam. franz kafka'nın babasını bilir misin sözlük? onun parasız halini düşün. heh! işte benim babam.

özsaygımı zedelemek için elinden geleni yapıyor sanki... gel de baba öyledir baba böyledir diye göklere çıkar.

zor be sözlük.

editimsi;

(bkz: babaya mektup)

sen tuvalette 1080p ferre izliyecen diyim sabahtan akşama eşşek gibi çalişmasi.

En basitinden; odanızdaki böceği bir peçete ile alıp camdan atması ve huylanmadan uyumanızı sağlaması. En azından benim için.

o kadar zamandır sesini duyup yüzünü görmemiş olsam da beni her gün düşünüp özlediğini bilmem yeterli bi sebep bence.