hayatın yaşamaya değer olmadığı hissi

insanların yaşadıklarına ve kendi duygularına bağlı his. bazen böyle düşünürken bazen de tam tersini düşünüyorum.

Bu yazıyı okuduktan sonra en yakın maviliğin altına geç, yukarıya bak ve derin bir nefes al.

Yaşamaya değer gibi gelen her an aslında insanın kendini avutmasıdır. Bazen negatif düşünceler içindeyken karşınızdaki insan çıkıp size şunu diyor mesela:

"aa saçmalama ya baksana masmavi gökyüzü, deniz, yemyeşil ağaçlar hayat çok güzel"

Manyak mısınız lan ne güzeli? Ağaç işte deniz meniz evet ve renkleri de mavi ee ne olmuş? Böyle sığ bir hayat güzellemesi olabilir mi? Ya da şöyle diyebilirler:

"ya aldığın nefes, senin bu dünyaya gelmiş olma şansın... bunların hepsi bir mucize"

Kime göre neye göre mucize?

Yani milyonlarca sperm içinden sen dünyaya geldin evet ama niye herkes bunu kesin bir zafer olarak görmekte bu kadar ısrarcı?

Belki de sen milyonlarca spermin en büyük enayisisin durun ben giderim falan diyip şov kestin?

Ya da milyonların en şanssızısın? Bakış açısına göre değişecek durumlar.

Böyle şeylerle cidden bir insan nasıl teselli bulabiliyor aklım almıyor gerçekten.

Neticede bu hayatta yaşamaya değip değmeyeceği son derece subjektif görüşlere bağlı.

Fakat bunun da ötesinde gerçekçi bakmayı başarabilirsek hiçbir şeyin hiçbir değeri falan yok. boş beleş duruyoruz veya çok kıymete değer işler yaptığımızı falan sanıyoruz. Hepsi sanrı.

fakirlikten o.

hak veriyorum, cidden yaşanılmaya değer değil diyorum bazen.
görsel