eski arkadaşlarla buluşmak

(bkz: paranin satin alamayacagi seyler)

Gereksizdir. Kesin hicbirinin sevgilisi yoktur. Caresizliktir ve yalandan samimiyettir.

yarin lise arkadaşlarıyla buluşucaz ve her sene biri gòtlük yapıp bulusmaya gelmiyor. bakacaz artık o masada en son kaç kişi kalacak.

eski esprileri hatırlamaktır ve dahası..

uzun süredir bir irtibatınız olmadıysa, ayrı konumlarda, farklı meşgaleler içindeyseniz zaman içinde süregelen soğukluk hissiyatına yenik düşüp sıradan muhabbetlerin uşağı olursunuz.

artık eskisi gibi olmadığı için aradaki samimiyet, ortadaki yabancılaşma engellenemeyebilir. bu yüzden bir zamanlar yakın olunan arkadaşlarla çok uzun soluklu görüşmeler olmasa bile küçük küçük telefonlaşmalar, en azından birbirinden haberdar olunma gereklidir.

zamanla ortak yönler de değişebilir, insanın sürekli değişim ve gelişim içinde olması "ulan bir zamanlar nasıl yakınmışım bununla" bile dedirtebilir bu arkadaşlara. tabii bahsettiğim ergenlik döneminde kurulan arkadaşlıklar.

her ne kadar görüşülmese bile hatırlananlar hep güzel kalacaktır.

Bitmişi, geçmişi yeniden canlandırmaya çalışmak. (bkz: Sıkıcı)

Çok üzücü ve hüzünlü bir duruma sürükler insanı. Bir zamanlar gülüp kahkaha attığınız, birlikte üzüldüğünüz insanlarla bir kafede oturursunuz. Evet. Sadece oturursunuz. O buluşma sadece "bi' ara buluşalım uzun zamandır görüşmüyoruz." un eseridir. Birbirinizin yüzüne boş boş bakarsınız. Konuşacak konu bulamazsınız. Bunu fark edip ortamın suskunluğunu sıradan mevzuları konuşarak bozmaya çalışırsınız. Ama herkes her şeyin farkındadır. Hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını masadaki herkes bilir ve bilmiyormuş gibi davranır. Kimse eskisi kadar samimi olamaz. üzerinden çok zaman geçtiği için herkes artık farklı birer kişiliktir. Diyalektik yine yapmıştır yapacağını.