dünyadaki en mutsuz çocukların türkiye de olması

Meksika 2. kolombiya 6. ise çok acayip bi liste.
Onlar kartellerin eline düşmüş de olsalar Haşhaş sütü içen çocuklar tabi.

açlık, dayak ve din baskısı altında yaşıyorlar çünkü.

Açlıktan ölen çocuklar var afrikada. Yalan atmayalım. Evet.

seçimlerde, usulsüz pusulaya itiraz eden müşahidin başına bunların geldiği ülkede nasıl mutlu olsunlar?

görsel

Gerçeği hiçbir şekilde yansıtmayan bir başlık. Her değerlendirme artık anket her neyse doğru olsaydı ...

Bu tür başlıkları gördükten sonra sebepsiz kahkaha atıyorum. Hayır, başlığa yahut icerige değil. Altına yazılan entrylere.
Adam oecd'nin ne oldugunu bilmiyor, Filistin neden yok demiş. komedi.
Bir diğeri türkiye'nin eğitim sistemi Meksika'dan iyi diye savunmaya çalışmış. Madem mesele sadece eğitim sistemi(ki bizde sistemi boşver, eğitimin bile zerresi yok) Finlandiya'nın liderliğe oynaması gerekirdi.

Bu araştırmayı yapan insanlar, çocukların aile içinde yaşadıkları sıkıntılardan tutun da oyun parklarına rahat ulaşımı bile hesaba katıyorlar. Yani kaynak götüm, eğotom sostomo diyerek karalanacak bir şey değil. Çocuklarımız mutsuz. Gençlerimizin bir hayat beklentisi yok. Yaşlılarımız hâlâ köpek gibi çalışıyor, emekli olduklarını hissedemiyor. Evet, burası Türkiye ve biz her ne kadar süper, müthiş sansak da Türkiye gitgide rezalet bir ülke halini alıyor. Umarim gözünüzü bir an önce gerçekliğe açar, hayal alemine elveda dersiniz.

hem imkansızlıklar hemde sevgisizliğin üst üste binmesi dolayısı ile meydana gelen olaydır. aileler çocuklarını fazlaca sevmiyorlar artık ilgi gösteremiyorlar çünkü tüm gün hayat mücadelesinin içerisinde yıpranıyorlar.

velhasılı her şey dönüp dolaşıp mutlaka maddiyata dayanıyor canına yandığımın dünyasında. bu elbette sevgi göstermeye engel değil ancak o adamı ve kadının halini de bir düşünmek lazım.

iç burkan lakin inanılası araştırma sonucudur.
Mutlu çocuklar ancak ve ancak, mutlu bireylerden oluşan ailelerde yetişir.
Mutsuz ebeveynler, mutsuzluklarını, umutsuzluklarını, kaygılarını, korkularını, güven yoksunluğunu, çocuklarına da bulaştırırlar, doğal olarak.
Başta, deneme tahtasına dönen, ve çocukları sirk maymununa çeviren eğitim sisteminin katkılarıyla oluşan acı bir tablodur.
Çocukluğum, teknolojinin henüz bu denli dudak uçuklatmadığı, gazoz kapakları biriktirdiğimiz, yakan top oynadığımız, sokakta, salçalı ekmek yiyerek karın doyurduğumuz günlere tekabül eder. Ve ben mutlu hem de çok mutlu bir çocuktum.
Çünkü, huzurlu ve mutlu bir ailede ve toplumda büyüdüm.
Şanslıydım!