bugün

türkiye'de neredeyse tüm ilkokul çağında olan çocuklardır.

lan kimse sorsam hepsi futbolcu olmak istiyor. yok aralarında adam gibi meslek isteyen, ama genelde çocukken öyle oluyor fazla kasmamak gerek. hatta bir çocukla aramda şu diyalog geçti.

+büyüyünce ne olmak istiyorsun sen?
-futbolcu.
+en sevdiğin futbolcu kim?
-guiza abi.
+yol yakınken dön derim.
-neyden abi?
+futbolcu olmaktan.
(bkz: büyüyünce pilot olmak isteyen çocuklar)
(bkz: büyüyünce zengin olmak isteyen çocuklar)
(bkz: nolmuş onlara)
aynı zamanda sesleri güzel olan çocuklardır.
"büyüyünce bilgisayar mühendisi olmak isteyen çocuklar" vardı bir zamanlar. hâlâ var mı bilmiyorum.
kardeşimdir kendisi çocuk nerdeyse ağzında emzik varken başladı futbol sevdasına ilkokul 3.sınıftan çocuk yılmadan usanmadan maçına,idmanına gidiyor.
oks, lys, ygs, kpss gibi sınavların ne olduğundan haberi olmayan çocuktur.
lise 2'de millet genelde hukuk, uluslararası ilişkiler, psikoloji gibi daha gerçekçi ve gerçekten hedefleri olarak belirledikleri mesleklere ilgi duyarlar. arkadaşın biri, hocanın; "hedefin ne?" sorusu üzerine futbolculuk cevabını verince, sınıfta bir gülüşme olmuştu.

(bkz: büyüyünce futbolcu olmak isteyen adamlar)
(bkz: halısaha maçından sonra sahaya giren çocuklar)
öğretmen olmayı istemeyip sonra akılları başlarına gelince iş işten geçmiş olma durumu.
yirmili yaşlarına geldikten sonra futbolculuğa değil spikerliğe yönelecek çocuklardır. (bkz: futbol oynarken spiker kesilmek)
çoğu hüsranla sonuçlanır.
muhtemelen daha anne karnındayken attıkları tekmelerle anne-babasının heyecanlı teşvikleriyle gaza gelmiş çocuklardan oluşan topluluğun üyeleridirler.
10 yaşında mahalledeki en iyi forvet olurken doğan bir istektir fakat 10 yıl sonra gerçeklerle yüzleşince bi markette kasiyere dönüşen kişilerdir.