bebeklere zorla mama yedirmek

bebeklere çok çektiren hadise. bebeğin kusmasıyla sona ermedikçe başarılı kabul edilir. bazı anne babalar * * * bu iş üzerinde kafa yorar, bazı yöntemler geliştirir, bebekte yeme eyleminin zorunluluk olmadığı yanılsamasını yaratır. ama dikkatli bakıldığında her açıdan çirkindir. ya bebek gerçekten besine ihtiyacı olduğunda kendi rızasıyla temin edemeyecek kadar iğrenç bir varlıktır ya da anne babalar bir yerde hata yapmaktadır. beynimizin neden bebeklik anılarını saklamama kararı aldığını açıklıyor belki biraz.

akabinde (bkz: bebegin ortaliga kusmasi)

bebeğin büyüdüğünde kilolarından ailesini sorumlu tutmasına neden olabilecek hadisedir* .

konuşamıyorlar diye zorla kendinizin bile içemediği çorbaları (değeri yüksek olsun diye içinde yok yok çorbası mesela) zorla içirmektir. yazık değil mi onlara? bebek bile olsa kararlarına saygı duymak gerekir ki karakteri oturmuş olsun büyüdüğü zaman. ama yok illa şişko olması lazım iyi bakıldığını anlamak için. hayret bir olaydır zorla mama yedirmek.

bir bebeğe "peki tatlım, sütünü içmeyebilirsin. ancak o zaman parka gidemeyiz çünkü yeterince güçlü olamazsın." denilemeyeceğinden, yapılmak zorunda olunan eylem.

-peki tatlım, sütünü içmeyebilirsin. ancak o zaman parka gidemeyiz çünkü yeterince güçlü... bıdıbıdı
-tamam o zaman içiceeeem...
-emin misin?
-evet!
-istersen içmeyebilirsin bak? inek gibi kokuyo zaten.. ıyyy...
-kahvekremasi abla parka gitmiycez di mi?
-park nerde ablam, daha onu bile bilmiyorum. ben içmezsin nasi olsa diye..
-ha?
-cips alıyım, tv izleyelim?

bebeğin kendiliksiz olduğu düşünülür bu eylemde. midesi ne kadar doldurulursa alacak sanki yavrucağın.

çoğu anne-babanın yaptığı hata.
siz zorladıkça o yemeyecektir, üzerine düştükçe tiksinecektir, inat edecektir. o zaten acıkınca "ıgaaa" diye zırlar, boş yere yorulmanın, çocuğu da yormanın, onu yemekten soğutmanın anlamı yoktur.

yıllar sonra gelen edit: evet, bu entry'yi yazarken bir gün bunun benim de başıma gelebileceğini hiç düşünmemiştim belki de. ama geldi ve ben de aynen bu hataya düştüm. demesi kolay, yapması zormuş dostlar. mamasını yemeyen bebek ömür törpüsü olabiliyormuş.

bebeğin ele dile gelip o kaşığı yutturası gelir yediren kişiye.
(bkz: psikopat uuser)

annelerin yaptığı en büyük hatadır. çocuğa sadece nasıl inatçı olabileceğini öğretmekten başka hiç bir işe yaramaz, siz zorladıkça çocuğunu inat yapar ve yemez, yese bile aradan zaman geçtikten sonra çıkarır onu... en iyisi çocukları kendi haline bırakmak, karnı acıkınca zaten kendi yiyecektir.

genellikle yunanistan ve türkiye'de gözlenilen durumdur: bu sebeple de daha bebeklik yaşlarında oluşan yağ hücreleri, ilerinin tombul insanlarını oluşturur.

Yemek yedirme çağına gelmiş bebekler * genellikle yemek yeme saatlerini bilemezler ve bunu organize edebilecek seviyede değillerdir. Dolayısıyla bir dış etken tarafından bu sürecin takip edilmesi gerekir. Aksi halde bebeğin canı ister nasıl olsa diye beklemek bebeğin düzensiz beslenmesine dolayısıyla da bünyesinin zarar görmesine sebep olur. Bebekler yetişkinlerin aksine belirli saatlerde yemek zorundadırlar.

Bu nedenle de bebeğe yemek yedirme çabası içinde olan anne veya ablaya şiddet uygulama arzusu tamamen yersizdir. Onlar sadece görevlerini yerine getirmenin telaşı içindedirler. Kaldı ki bebek sahibi olmayan kişiler bunun nasıl bir duygu olduğunu asla bilemezler. Bebek sahibi olduğunuzda onun tüm sorumluluğunu üstünüzde hisseder onu limitsiz olarak sahiplenirsiniz. Her türlü aktivitesini siz organize eder ve uygularsınız. Yemek vakti geldiğinde ya da herhangi bir sebeple ağladığında yüreğinizin eridiği sanısına kapılmanız gayet doğaldır.

Netice olarak bebeklere zorla mama yedirilmesi zorunlu bir davranış biçimidir.
(bkz: anne baba olunca anlarsın)
(bkz: biliyoruz da konuşuyoruz)

çocuğun yutma kapasitesinden fazla mamayı ağzına tıkarak boğulması riskini artıran durum.

tamam yedirmek zorundasın da, saniyede 2 tencerelik miktar da boca edilmez be kardeşim!

bebeğin burnunu sıkmak,aa kuş geldi diye tavana baktırmak gibi saçma,bir o kadar da komik eylemlerle gerçekleştirilmeye çalışılır.ama kazanan hep bebektir. yemez,anne isyan eder ve vazgeçer bu eyleminden.
ya da yedirir ve bebek içini boşaltır(kusar).

annem * icin hep benim istifra etmemle sonuc bulan olay. bebekken hic mama yemiyormusum, yedigimi de cikariyormusum, agzimda bekletiyormusum. kotuymus yani. annem der ki "allah senin bu yonunu dusmanimin basina vermesin.".

Çocuğun hem fiziksel hem de psikolojik gelişiminde ileride sıkıntı yaratacak durumdur.
Anne ile çocuk arasında savaş ilanıdır ve çocuk her zaman ağlaya ağlaya kazandığı için çocuğa ağlayarak herşeyi elde edebileceği hissettirilir.Annesinden korkup yemeye başlayan çocuk ailesini yemek yediği zaman mutlu ettiğiniz düşünür ve ileride kilo sorunu yaşayabilir.
Büyükler arasında 'kusunca yine yedir,ağzını elinle tut öyle yedir' gibi saçma söylemler de vardır.
Bu nedenle yeni bebk sahibi olan annenin kulakalrını tüm yaşlılara tıkaması gerekir.
Çocuk da en nihayetinde bir insandır ve acıktığı zaman yer,doyacağı kadar yer,uyumak istediği zaman uyur,tuvalete çişini/kakasını yapmak istediği zaman yapar.Dışarıdan müdahale sadee bunların geç düzene girmesine neden olur o kadar.
Karşılaştırma da yapılan en büyük yanlışıtr.'Ama falanın oğlu uyumadan önce şöyle yiyor,filan süper yiyor,uyuyana kadar salla' gibi önerilere de kulak asmamak gerekir.
Anneler bebeklerini ne yiyeceğini karar vermelidir sadece,miktarını ve zamanını ona bırakmalıdırlar.Her bebek farklıdır ve bünyeyi zorlamamakta yarar vardır.
Bu konudaki annemin ısrralı itirazları ve benim aynı derecede ısrralı inadım sayesinde 3 yaşına gelen kızım karnabahardan semizotuna,balıktan,ete meyve sebze et..vs hiçbirşeyi ayırt etmeden ve bana zerre yeme sorunu yaşatmadan büyüdü.Tek sıkıntımız peynir,yoğurt..O'nu da peynirli kekler,yoğurtlu çorbalarla hallediyoruz...