35 yaşında ölmek

40 yaş en temizi bence yapabilceklerini tamamladıysan genç ölmek daha iyi.

Ay hadi inşallah . Bu dünya geçici dostlar. Herşeyden sorumluyuz. Hesap günü eninde sonunda gelecek, bari hesap kabarmadan going to go! Bir de henüz hayatın ne olduğunu görmemiş genç kardeşlerime gelecekten Bir not bırakayım : hayat sürekli vitesin yukseltigi bir yolculuk. O yüzden boktan ergen ask dertleriyle geçirmeyin ömrünüzü, uzuleceginiz daha tonlarca şey gelecek başınıza.

Erken 35 yaşında akıllı adam yeni yeni maddi yönünü güçlendiriyor..

Ben ilk evimi 37 yaşında aldım.

37 yaşında dağa iyi bir arabaya sahip oldum..

Süründürmesin.. Ama bir 80 nide görelim. 41 den selam olsun.

acelenyok gençler. çocuklar küçük daha. murvet gormeliyiz.

siz düşünün artık biz yırttık.

(bkz: yırttık abicim yırttık)

aklıma hep cahit sıtkı tarancının yaş 35 yolun yarısı şiiri gelir ama ne trajiktir yolun yarın 35 diyen şairin 46'sında vefat etmesi.hayat bu işte.

Çok umutluydum ama olmadı.

50 yaşından önce ölmek günümüzde ortalama insan ömrüne bakıldığında erken sayılır.

Kısmet desek olur mu. Gözü açık gitmesin yeter ki.

arkada gözü yaşlı bir eş ve küçük yaşta evlatlarınızı, yaşanmamışlıkları bırakıyorsanız çok zor bir durumdur. genç ölüm ne olursa olsun çok acıdır.

Pek çok edebiyatçının akıbeti olmuş olan durumdur, ölüm genç bedenlere yakışan bir şey değildir.

Yolun yarısında gitmektir.

wolfgang amadeus mozart' ın yaşadığı olay.

Yaşım 27 keşke bende 35 de ölsem.

iki çocuklu bir komşumuzun başına gelendir. Çok hoş bir yanı yok gibi!

klasik müzik dehası wolfgang amadeus mozart' ın yaşadığı tecrübe.
benim için 6 sene geçti üzerinden. kalbim alarm vermeye başladı. kendimi de insanları da uzak buluyorum. maruz kaldığım saçmalığı anlayamıyorum. yarın sahte bir güneş doğacak ve aynı yalan yeniden başlayacak. bazen annemin yerine ölmüş olmayı diliyorum. çünkü ben böyle bir saçmalık içinde boğulmayı asla düşünmedim. ne sesimi duyan var ne de yaşama dair pozitif bir hissim kaldı. daha ne kadar devam edebileceğimi bilmiyorum.
bugün oturdum küçük defterlerimden birine intihar mektubumu yazdım. eskiden '' yapmam '' diyordum ama şimdi emin değilim. bir ışık da gözükmüyor bir kapıda. hiçbir şey için söz veremiyorum. sadece karşılaştığım renklerden haz bulup bir anlama rastlamaya çalışıyorum.
bunu hak edecek ne yaptığımı bilmiyorum. hırsızlar yorganı çoktan götürdü ve kimse asla onları suçlamadı. iyi ki babam, kardeşim, galatasaray ve uzaklara gidip kaybolma ihtimali var. yoksa dayanamazdım. umarım bir gün sesim duyulur. en azından mücadelemin bir anlamı olsa keşke...

40 yaşından sonra yaşamak ayıptır, aşağılıktır, ahlaksızlıktır.
Kim yaşar kırkından fazla? Haydi bana açıkça, elinizi vicdanınıza koyarak söyleyin! isterseniz size ben söyleyeyim:
Aptallar, namussuzlar yaşar kırkından sonra.
(bkz: yeraltından notlar)

35 yaşımı göreceğimi sanmıyorum. Yaşama sevincimin en üst seviyelerinde bile 30larda öleceğimi hissediyordum hep. içimdeki his buydu. 30lara yaklaşınca aslında azaldı biraz ama hala bir umut varsjd. 35 yaşımı göreceğimi sanmıyorum. Umarım da bu his doğru çıkar çünkü yaşama sevincim var gibi görünse de o kadar yok ki.
Neyse nasip.