şimdiki aklım olsaydı

insanın uslanmaz, akıl sır erdirilemez, yer yer mazoşist olan yapısını düşünecek olursak, 'aynı kararları verirdim.' cümlesi ile devam etmesi muhtemel cümledir. eğer bugün olduğumuz şeyi seviyorsak, hayattan biraz da olsa keyif alıyorsak, benim ben, senin sen olmanı sağlayan şeylerin arasında hataların da olduğu gerçeği göz ardı edilemez. o hatalar olmasaydı, o algı bir şekilde oluşmasaydı, o tecrübeler edinilmeseydi, elbet bir gün yine bir şekilde, belki de çok daha kötü bir şekilde o pişmanlıklar beni ve seni yakalayacak olurdu. hatta bunlara pişmanlık demek ne kadar doğru olur, bilinmez.

evet, şimdiki aklım olsaydı, yine aynı kararları verirdim.

hem zaten kim ister ki, on yaşındaki bedende, on yılların ağırlığını taşımayı? masumiyetin hiç olmayıp, ilk andan kaybolmasını?