savaşta çocuk olmak

onların derdi sadece arkadaşları ile oyun oynamak, okula gitmek, annesine sımsıkı sarılıp uyumak, işten gelmiş babasına koşup "baba en sevdiğim çikolatayı aldın mı?" olması gerekirken gözünü hırs bürümüş zalimlerin bombaları altında can pazarında buldular kendilerini.

hak mı bu onlara ? suçları nedir ? kaderin bir cilvesi mi yoksa ? yada hayata 1-0 yenik başlamanın verdiği dezavantaj mı ?

ne dersek diyelim kafamızdaki soru işaretlerine çözüm bulamayıp hallerine üzülmekten başka bir şey yapamamak var.

düşünüyorumda bizler ne kadar şanslıydık babanın aldığı adidas ayakabıları beğenmeyip "puma niye almadın baba yaaa" diye burun kıvırıp, annenin yaptığı pırasa yemeğini "bu ne biçim yemek yemem ben anneee" diye trip yapmayı.... bu ve bunun gibi şeyleri şu an düşününce onların hallerini daha bi anlar gibiyim ve ne kadar şanslı olduğumu, şükretmem gerektiğini.

Kimbilir ben bu yazıyı yazarken filistin'de lübnan'da afrika'da masum bir çocuk bir "hiç" uğruna hayatını kaybetti bile...