freddy kruger

çocukluğumun nacizane korkutucu karakterlerinden biri.

freddy'i ilk tanıdığımda 4-5 yaşlarındaydım. parliament pazar gecesi sineması vardı o zaman star tv'de. çok duygulandım lan. batman serisini, leon'u, maske'yi filan hep orda izlemiştim. neyse, babamla abim açmış bunu komedi niyetine izliyorlar. bense salona dalmışım ürkek bi ceylan gibi süzülüyorum.

oturmuş, pörtlemiş gözlerle freddy'nin araba çöplüğünde tuhaf gülüşleri eşliğinde çocukları aradığı sahneyi izliyorum. sonra "one, two, freddy's coming for uuuu" diyor, yatağı -bi türlü kesmek bilmediği- uzun tırnaklarıyla deşerek çocuğu çekip alıyor. ben yusuf yusuf olmuşum. hülya koçyiğit hassasiyetindeyim o an. boğazım düğüm düğüm olmuş.

-"baba! bu adam her çocuğun odasına geliyor mu böyle?"

abim (ulan abi!): "evet geliyo seni de alıcak ahahaha"

babam: "senin gibi yaramaz çocukları da alıyomuş. eheueh"

-"ühühühüü ıanneyaaaa!" diyerek anneme koşuyorum salına salına. annem bağırıyor "susun be uyuyamicak korkuyo o! yok kızım yok gerçek diil o". hiç inanır mıyım artık? bünyeme bulaşıcı bir hastalık gibi yayılmış o freddy korkusu. filmi yarıda kesip odama götürülüyorum anneciğim tarafından. tıpkı filmdeki gibi bembeyaz bi çarşaf. götüm 3,5 atıyor.

-annee freddy ya çekerse yataktan beni aşağıya?
-yat kızım çekmez yok öyle bi şey.
-ama ya gelirse?

gelmez lan gelmez. nasıl bi korku karakteri yaratmışlar içim sızladı gecelerce. yatakta kımıldamadım resmen. allah seni bildiği gibi yapsın e mi wes craven! allah seni cemil ipekçi'nin sevgilisi yapsın! *