babanın ölmesi

benim gibi "bi şey olsa da cinnet geçirsem" diye bekleyen depresif türler için ekstra zordur.

29 ekim cuma itibariyle kanser belası yüzünden ben de yetim kaldım.

sadece 1.5 ay önce absürt diklikte yokuşu yürürken "sikicem bu nedir baba yavaş yürü" der, "ne var lan bunda" cevabını alırdım.

hayat. 1.5 ayda nerden nereye geliyorsun. geriye de en çok söylenmemesi gereken cümlelerin, pişmanlıkların ve keşkelerin kalıyor.

çok dindar değiliz. hatta hiç mi hiç değiliz. fakat kanserden ölen diğer kardeşleri gibi hiç çekmemesi, ölmeden bir gün önce "gel şehadet getirelim" demesi, cuma günü kaybetmemiz ve kendisini yıkayan dostlarımızın söylediği "içiniz rahat olsun gülerek gitmiş" lafları tek tesellimiz.

yattığın yer incinmesin. babam.