hayata dair acı gerçekler

Yıllardır istediğim, hayalini kurduğum bazı şeyler vardı.
Diğer insanlar için o kadar küçük, anlamsız ve basit olan bu düşüncelerimin zamanla yavaş yavaş gerçekleştiğini görmek beni insan olduğum gerçeğini yüzüme çarparcasına buhrana uğrattı.

4-5 sene öncesine kadar hayalim bu bölümden mezun olmak ve kamuya girmekti.
2 gün önce tüm derslerimi verdim ve mezun oldum. Sıralamada 32.sıraya düştüm. ilk alımlarda da atanacağım ölüm vs olmaz ise gibi gözüküyor.

Sonrasında eeeee dedim, bitti.
23 yaşındasın ve yapacak bir şey kalmadı. Hayatımı o kadar çok hayatta kalmak ve garanticilik üzerine şekillendirmişim ki, 23 yaşında hayal edecek ve yapacak başka bir şeyim kalmadı...
Bu lanet sistem beni düzenli bir gelir ve iş için öylesine bir döngüye sokmuş ki ne başka bir şey düşünür, ne de hayal eder olmuşum. Yazıklar olsun be dedim kendime.

Ailemin ekonomik sıkıntısı olmamasına rağmen böyle bir buhrana kapılan ben, diğer insanları tahmin dahi edemiyorum...

Bu kadar garantici, bu kadar emin olma zorunluluğunda hissetmem beni o kadar yoruyor ki...

Somut bir örnek vermem gerekirse; evde elektrikli süpürge bozuldu, hemen sipariş verdim dün. Orta halli normal bir süpürge aldım ve bin lira verdim. Ya sen çok da iyi olmayan, normal bir elektrikli süpürgesin, senin neren bin lira. iyi almaya kalksam en az iki bin lira vermem gerekecekti.

Sonra hayatımın diğer görevlendirme kısmına geçtim artık mezun olduğum için. Evlensem alacağım şeyler dağ gibi birikti gözümde.

Tüm bu dengenin içinde, kendimi gereksiz yere bunca zaman o kadar yıpratmışım ki...
o kadar saçma şeylerle üzülüp, kafama takmışım ki..

Ve acı olan, farkında olmama rağmen hala daha aynısını yapıyorum. Bu entryi yazarken bile kafamda böylesine saçma düşünceler var.