ani mutluluğu paylaşacak arkadaş bulamamak

hayatın gerçekten de ne kadar keder yüklü olabilceğini anladığınız andır.
ve hüzünlerin acıların en büyüğü biner üzerinize. omuzlarınızdan bastırır, siz gözyaşlarınızı silmeye fırsat bulamadan, abanır tüm gücüyle bitik düğmüş bedeninize.

işte o an mutlu olduğunuz saniyeler, bir bir uçup gitmeye başlar.
kendinizi sorgulamaya başlarsınız. yalnızsınız. çaresiz. yanı başınızda, ufak bir mutluluğu paylaşbileceğiniz bir arkadaşınız bile yokken, usulca ölüp gitseniz de kimsenin haberi olmaz.
sessizlik içinde kürek çekersiniz hayatta.
bağırışlarınıza kimse aldırmaz. yoktur kimse.
kalabalık içinde ise sesiniz çıkmaz bu sefer. konuşamazsınız.
kalabalık boğmaya başlar sizi, yapamazsınız insanlar içersinde.

artık mutlu olmak istemezsiniz. çünkü bilirsiniz, ufak bir mutluluk bile size yalnız olduğunuzu hatırlatacak.
kabuğunuza çekilir, uzak bir hayat yaşarsınız.

bazen hayat gerçekten çok acımasız.
mutluluğumu paylaşamadım,
bari kederimi akıtayım damarlarımdan.