unutulmayan çocukluk anıları

Yaş 8 falan. Annemle semt pazarına çıkmışız. Yine böyle bayram önü sanırım, Pazar tıklım tıklım. Ve benim en büyük çocukluk korkularımdan biri gerçekleşiyor: pazarda kaybolmak. Oyuncak tezgahına aval aval bakarken oluyor her şey. Annem yok. Bir yığın tanımadığım insan üzerime geliyor. Yarı ağlamaklı çevreme bakınırken karpuz tezgahındakiler yanlarına alıyorlar beni. Burda otur annen illa ki gelip bulur diyorlar. Karpuzcuların eğrelti otlarıyla yere yaptıkları o müthiş mekanda bir elde karpuz yiyerek annemi bekliyorum. Ve yaklaşık 1 sonra annem karşıdan geliyor. Ben sevinçli “aaa anneeeğğğ” derken annem suratıma çok sağlam çarpıyor. Karpuz sergisi bir anda karışıyor. Annem biriken stresini benim üzerimde yeni dayak taktikleri deneyerek boşaltıyor. Neyse ki karpuzcular bizi ayırıyorlar. Bana Ufak bir karpuz hediye edip bizi yolcu ediyorlar.