sözlük yazarlarının itirafları

Yıllarca söylediklerimin, fikirlerimin ciddiye alınmayacağı önyargısıyla yaşadım. Aslında normalim buydu, böyle büyütüldüm. Söz hakkım yoktu. Yaş biraz büyüyünce bu artık kabullendiğim bir şey oldu. Toplum içinde fikir belirtmedim, muhabbetlere katılmadım, hiç ilginç şeyler anlatmadım. Bir hevesle başlasam bile anlatmaya sonunu getiremeden ses tonum düştü. Tam bunları kabullendiğim bir zamanda bir kişi çıktı beni dikkatle dinledi. Saçmalasam bile söylediklerime önem verdi. Bana sorular sordu, fikrimi aldı. Bu saçma durumu yenmemde emeği çoktur.

Sene başında bir öğrencimin de bu durumda olduğunu fark ettim. Ne zaman cümleye başlasa ses tonu git gide düşüyor. Cümlesini bitirmeden diğerleri onu bastırıyor. Var ama yok gibi sayıyorlar. Ben de o konuştuğu an dikkatimi ona vermeye, sorular sormaya başladım. Gerekirse herkesi susturdum. Şimdi yavaş yavaş atlatıyor bu süreci. Araya bu virüs belası girmeseydi çok daha iyi olacaktı ama sanırım onun bu eZiklik psikolojisini yenmesinde yardımı dokunan ilk kişi ben olacağım.