uludağ sözlük aşk romanı

Son kez konuşmak için buluştular. Uzun bir süre sessizce yürüdükten sonra kenar bir mahallede, kimsenin göremediği bir yere oturdular. O an yıllarca izleyebilirdi onu, o izlemek istemese bile. Gözleri birbirine kavuşuyorken, neden biz olamıyoruz? Diye düşündü. istemiyordu belli ki. Bir şarkı açtı, sonra bir sigara yaktı, konuşacak belki çok şey vardı ama tek kelime toparlayamıyordu kafasında. Ona seçerek kurduğu cümlelerin hiçbiri yoktu aklında ve sadece onu izlemek istiyordu.
"Bu sigaralar bitince kalkarız olur mu?" dedi.
Bitmesin istedi. Bitmemeliydi? Hayatta onun için yanan tek şeyi onu yarı yolda bırakmamalıydı.
Ama bitti.
O da gitti.
Arkasından takip etti. Hoşçakal dedi o an, kolundan tutup gitme demek istedi ama diyemezdi ki. O zaman, kelimeler tüm anlamını yitirdi işte, vedaların belki en kötüsüydü sessiz kalmak.
Yapabileceğim tek şeyi yaptı, izlemekle yetindi sadece. sahiplenmişti, o istemese bile. Hiç bir insan sevmeyen birini sahiplenebilir mi?
Sahipleniyor işte. O an; tüm karanlığın hücum ettiği o boşluğa düştü yeniden. Parlamıyordu artık ay, bilmiyor muydu karanlıktan korktuğunu? Kendi köşesine çekildi, o ise başkasının karanlığına ışık olmaya gitmişti çoktan...