yazarların çocukluk travmaları

uyurken üstüme soba borularının devrilmesi. neyse ki yanmıyormuş da bana bişey olmamış. o zaman yataklar yere seriliyor ben de annemle yatıyorum 5-6 yaşında ancak varım. uykumun derinliği ise maşallah denecek kadar annem uyanıyor soba için odun kömür hazırlarken bir ses duyup koşup geliyor bir de ne görsün zavallı küçük derincenin üzerine borular devrilmiş her taraf kurum ( bilmeyenler için tanım: siyah renkli kömürümsü toz ). bakmış kı ben uyuyorum etrafı toparlayıp boruları yerine takıyor ben uyanıyorum yorganın üstü simsiyah anne noldu diyorum annem bişey yok soba üstüne devrildi diyor bende he tamam diyip geri yatıyorum. algılayamadı zaar. lan beş dakika sonra kafama dank ediyor ya soba yanıyor olsaydı ya boru kafama düşseydi ya ben ölseydim. hayatımın en önemli travmalarından biridir.