el falı

bizim zamanımızda bir yakınlaşma aracıydı. (not: 62 yaşındayım)

hanımın elini ilk kez, el falı marifetiyle tutmuş idim. istanbul pastanesine gidiyoruz o zaman. şehirdeki 3 pastaneden birisi zaten. neyse efendim, konuyu uzatmayalım, düşmüşüz bir sevdaya. gözüm kimseyi görmüyor. SABAhlara kadar o'nu düşünüyorum. gel gelelim ne zaman buluşsak tutulup kalıyorum. her sabah "adım atmak" için yeminler etsem de mahcup bir anadolu çocuğu olmanın sıkıntısını yaşıyorum.

bir gün konu faldan açılınca, 40 yılda bir kafam çalıştı ve "ben el falı bakıyorum" dedim. hiç unutmam, öküzlemesine, "avcunun içinde n harfi var. baaak" demiştim.

yıllar sonra bir türlü adım atmama şaşırdığını ama bu mahcup hallerime tutulduğunu itiraf etti hanım.