bulaşıcı mutsuzluk

bu ülkede özellikle son zamanlarda gözlemlediğim, deneyimlediğim durum.
artık insanlar o kadar mutsuz ki mutlu bir insana denk geldiğinde şaşırır oldular. sevgililer mutsuz, yalnızlar mutsuz; fakirler mutsuz, zenginler mutsuz; evliler mutsuz, bekarlar mutsuz; işi olanlar mutsuz, işsizler mutsuz; öğrenciler mutsuz, öğretmenler mutsuz, veliler mutsuz, siyasetçiler mutsuz, psikologlar mutsuz, doktorlar mutsuz vs vs.
herkes çok kısa mutluluk serapları ile hayatta kalıyor gibi.
Bulaşıcı dedim ya, herkes nasibini alıyor bundan. kısa süreliğine de olsa yurt dışına çıkılınca buradaki kronikleşen durum daha da anlaşılır oluyor.
koca bir mutsuzlukta yaşarken daha da geriye gidiyoruz çünkü mutsuzlar olarak daha ne kadar mutsuz oluruza uğraşıyoruz ve bunun farkında bile değiliz. o kadar ki bu durumdan kurtulayım derken yapılan her mutlu olma hamlesi daha da mutsuz eder hale geliyor insanı. çırpındıkça batma olayı gibi.
bu benim gözlemim, eğer öyle olmadığını düşünüyorsanız lütfen...