baba sevgisi eksik çocuklar

Çok şükür ki dahil olmadığım grup. çok güzel geçti çocukluğum. babam çok ilgilendi benimle.

saçlarımı taradı, annem bana kızdığında yanımda oldu, ben vatoz balığını televizyonda görüp korktuğumda benimle uyudu ufacık yatakta. psikolojim bozulduğu zaman kucağına aldı ağla dedi, sakinleştirdi beni. bir yere giderken panik atağım tutsa, indi arabadan beni aldı kucağına yürüyerek götürdü beni herkesin arabayla gittiği yere. saçlarımı okşadı. kustuğumda annemin midesi bulanırdı, babam başımdan ayrılmadı. elini açtı, yüzümü yıkadı, Yanında yatırdı. "kızım" dedi hep. eliyle yedirdi. hala daha yedirir, hala üstte tutar beni. kızım ne diyorsa haklı der. çok seviyordum babamı.

bir gün annemi aldattı. hayatım alt üst oldu. 4-5 yıl, azap çektim. neler yaşadığımı anlatamam... kabuslarımı, düşüncelerimi... kahramanımın yalan söylediğine inandıramadım kendimi. yıprandım. o hala eskisi gibi bana karşı, ama ben her sarılışımda buruğum, içim parçalanıyor. onu çok seviyorum, çocukluk anılarımı nasıl silip atayım?

ben aptal saptal bir çocuktum. böcekten korkardım. elime karınca çıktı diye kıyameti kopartırdım, yere düşer dizimi kanatırdım, benim için yolundan döner evde benimle otururdu, üstüne bir de sinek var odada diye ağlardım. bacaklarıma tülbent örterdi sinekten korurdu beni...

ah baba, böyle olmasaydı keşke.
ben doğrularımı kimden alacağım, aldığım doğrulara nasıl inanacağım şimdi eskisi gibi?