ben bu yazıyı kendime yazdim

Sesimi duyacak kimseler yok etrafta, konuşsam kimseler de anlamıyor. Dedim ya en yakın dostum makinalar. Bir düğmeye basınca hemşireler geliyor, birine basınca yatak yukarı kalkıyor, bir diğeri de yatağı aşağı indiriyor. Konuşmama gerek yok, zaten konuşsam da anlamayacaklar. Ölüme terk edilmiş bedenimi ruhum da terk etsin diye bekliyorum. Bedenimi terk ederken “Hazır kalkmışken bir bardak da su ver.” diye seslenmeyi planlıyorum ruhuma. Arkasına saklanan dişleri olmayan dudaklarımın suya aşkı gittikçe artıyor. 3 düğmeli kutumun 1. düğmesine basıp hemşireyi çağırmazsam ruhum bedenimin içinde kuruyup kalacak gibi hissediyorum. Ve bu en çok korktuğum şey.

http://mbsadam.blogspot.c.../2017/02/veda-busesi.html