gecenin şiiri

Bazı yolculukları bitmiyor içimin.
Her mola yerinde aynı soğuğa iniyorum.
Varıldığında karadenizli bi servis şöföründen başka karşılayanı olmayan duraklardan,
Işıklandırılmış ağaçlı meydanlardan geçti otobüs.
Belediyecilik bu dedim.
Devletimiz sağlığına doğacı tanrım.
Üç milyar ağaç dikti. Haberin vardır.
Ağaçların yeşili yetmiyor daha da istiyorlar!

Yaşanmayan yerlere bile terminal yapmışlar.
Bazı yerler çok yalnız görmelisin.
Bana hava hoş da sana şirk,
sana mahçup yalnızlık.
Her şeyleri var insandan başka.
Büst büyük heykeller, havuzlar, çeşmeler…
Oysa bir sirk koşsalar unutulmuş bi kasabaya.
Belki çocuklar okuldan kaçar.
Durduk yere şenlik olur.
Ben hep izlemeyi sevdim eğlenen insanları.
Biliyor olmalısın.
Bir duvara oturur ışıklara bakar, özlediğini ağlayan adamı okurum.
Belki tutamam kendimi ben de anlarım biraz.

Söyler misin,
parlar avcundaki çemberi feleğinin.
Yummalısın.
Bak her şeyi anlamanın eşiğinden geçiyor otobüs.
“Güneş çoktan doğdu
Uyanmış olmalısın”

Bir gün,
çikolata ambalajı gibi,
tırnaklarınla düzleştireceksin beni tanrım.
Biliyorum.
Şu yol bi bitsin.