hayata dair iç burkan detaylar

Bundan 3 hafta önceydi.Çocuk kliniğinde stajer hekimlik yapıyordum. O gün klinik boştu biz de arkadaşlarla oturup çok zorlu bir dersin vizesine çalışıyorduk randevulu hastamız yoktu.Acilen ağrılı bir çocuk geldi.12 yaşındaydı benim sıramdı ve muayene için aldım. Üstünde başında pek bir düzgün kıyafet yoktu kışın ortasında olmamıza rağmen. Annesi ise sarınıp sarmalanmıştı.Kliniğe girerken eti senin kemiği benim diye arkamızdan bağırdı ağrılı çocuğunun yanında olmayı bile istemiyordu. Biz çocuklara ne kadar şevkatli bir şekilde yaklaşıp ağzımızdan acı sözcüğü bile çıkmamasına gayret edecek şekilde yetiştirilmiş hekimleriz bir annenin kendi çocuğu hakkında böyle demesine bir anlam verememiştim.Muayene esnasında çocuğun göz teması,el kol koordinasyonu ve kendini ifade edişi yaşıtları gibi değildi.Engelini sınıflandıramıyordum normal gibiydi ama değil gibiydi de. Detaylı bilgiler için annesini çağırdım geldiğinde bir daha önce geçirilmiş hastalığı var mı diye sorduğumda pişkince yok dedi düzenli kullandığı bir ilaç var mı diye sorduğumda da aynı tepkiyi verdi grip ilacı kullanıyordu ama bitti tarzı konuştu kendi çocuğunu engelli olarak tanımlamıyordu bu işte bir iş vardı zaten sorunu benim çözebileceğim gibi değildi çocukta durmuyordu hocamı çağırdım ama gerekli bilgilendirmeyi yapamadım çocuğa engelli diyemezdim çünkü ailesi demiyordu bu benim stajım için pahalıya patlayacak bir hata olurdu hocam da görür görmez çocuğu annesine başka böyle olan çocuğunuz var mı diye sordu kadın pişkince bir de ablası var 2 kardeşler dedi soruyu anlamamazlıktan geldi hocam benimle başbaşa görüşmek için odasına çağırdığında kadın arkamdan siz 5 dakikada bıktınız ben 12 senedir uğraşıyorum bununla dedi sanki kendi çocuğundan bahsetmiyor da bir çöpten bahsediyordu.Hocamla görüşmemiz sonucunda başka bir hekime yönlendirdik büyük ihtimalle bebeklik döneminde görülen bir şiddet veya kullanılan bir ilaç normal bir çocuğu bu hale getirmişti. Haftalar geçti stajım değişti o kadını ve o çocuğu hiç unutmadım,kolay kolay da unutmam. Dünyaya bir çok kadın tek bir çocuk dünyaya getirmek için uğraşırken o belki de çok sağlıklı olacak çocuğunu bu hale getirmişti. Anne olmak bir seçimdir buna mecbur değildi ama olmuş malesef. Haftalardır ara ara içim acımaktadır o çocuğa aklıma geldikçe. Hayat çok adaletsiz.