sözlükte yazdığımı söylerken utanıyorum

para için körpe bedenimi ucuza satıyor, yeteri kadar kazanmadığım için lokanta çöplerinden sokak hayvanlarının rızkını da çalıyorum, kırk yılda bir kazara dondurma falan alıp fakir çocukların önünde göstere göstere yiyorum, yaşlı ve engellilerle dalga geçiyorum, yüzüm gözüm, üstüm başım pislik içinde nezih alışveriş merkezlerinde altıma sıça sıça dolaşıyorum, hasta anamın ilaç parasını kumara basıyor, kuşların kanatlarını bantlayıp kedilerin önüne atıyorum, gelgelelim hiçbirisini yaparken ya da anlatırken sözlükte yazma eylemi kadar utanç duymuyorum; insanız en nihayetinde.

prensiplerim vardır...