playstation 1

adı gibi bir numaradır. efsanedir. anneme dayıma söylesin de playstation oynayayım diye yalvarmalarım aklıma gelir. dayımın oynayayım diye beni misafir odasına götürürken içimde oluşan heyecan patlamalarını hatırlarım. koca misafir salonu, biraz soğuk, zifiri karanlık. tüplü televizyon. bir yandan karanlıktan korkmak, diğer yandan oyun oynamak. bir zaman sonra gelen anne sesi ve içte oluşan burukluk. peki şimdi? kendime ait playstation 4'üm var. ama aynı heyecan?