ateistlerin korkuları

böyle bir korku yoktur zira ateist inanca göre sonrasızlık,doğmadan önce hissettiğimiz yokluk hissiyatına dönüşü yani umurumuzda olmayan bir sonsuzluğu beraberinde getirir.
hayati anlamda bizi yaratan yüce bir varlık olsa dahi bize sonrasızlığı garantilemesini gerektiren insan doğasında ki oluş nedir?
insan kendine sonsuzluğu hatta dahada ileri giderek sonsuz mutluluğu nasıl reva görebilir?
bu soruların insan ahlaki düzeninin ve yokluğu fiziksel bir kabullenmeyiş çerçevelerinin dışında bir cevabı yoktur.

dinlere olan tarihi gereksinim ve eskiden var olup şu anda bizim inandığımız gibi inanılıp yok olan dinlerin sayısının çokluğu düşünüldüğünde insan doğasına ters, bu var olmayan korkulara olan farkındalık daha da yücelir.

ancak bu korkuların var olmayışının bile inancımızı sınayan bir test olduğunu söyleyerek bu işin üstesinden gelmeye cabalayan münafıklar olabilir.

ama eğer ki tanrının varlığına inanmamaya teşvik edilmek bir test ise her dindar cennetin kapısından girebilmek için bu testin üstesinden gelmelidir.
aksi taktirde tanrı kendini ikircikte bırakmış olur bu da onun mükemmelliğine terstir.