yazarların çocukken heves edip alamadığı şeyler

mağazaya girince, yüzüne far tutulmuş tavşan gibi bakakalırdım. her zaman ekmek, yumurta ve biraz şeker alıp çıkardık. asla "anne bana onu al" demeye dilim varmadı. çünkü biliyordum paramız yoktu, annemi boşuna mahçup edemezdim. güzel kutusu muydu beni çeken, yoksa hiç yememiş olmamdan dolayı mı bilmiyorum ama hep almak istemiştim. sonra yıllar geçti tabi, istemediğim kadar yedim. bi numarası yokmuş, sadece gözünün kalması kötü bir şeymiş ..

görsel