kısmet

bir kitap önümde açık duruyor, yaprakları sararmış, o şiiri daha önce okumalıydım.. belki okumuş olsaydım böyle olmazdı. ve bütün bunlar olup biterken, olup olup durulurken, aynaların geç kalınmış kitaplarda yazgılı olduğunu bilmiyordum. otobüslere bindiğimde, trenlerden indiğimde, gemilerden geçtiğimde, o sayfaya gelmiştim.-daha oraya gelmedik öğretmenim- çoktan geçmişiz meğer. kitabın o sayfası önümde yanlış yelkenlere rüzgarlanmış bir deniz gibi-bütün serüvenlere- açık duruyor. oraya dek gelmişim işte. eşiğindeymişim. bozgunların, alaboraların, karayellerin en trajikleri eşikte yaşananlar değil midir? giderken, ya da gelmişken, ama eşikteyken...