hiç tanımadığın birisini özlemek

gizemli, değişik bir his... bazen bir gülüş, bir bakış, bir hareket, bir cümle bile insanları birbirine bağlayabilir.
hatta birini hiç tanımasanız, görmesiniz, bilmeseniz bile kendiliğinden bir takım duygular gelişebiliyor ve onunla kendinizi bağdaştırıp bir zaman sonra özlem bile duyabiliyorsunuz.
sonsuz zamanın içinde, maddenin sonsuzluğunda, sonsuz mekanın içinde küçücük bir hücre ayrılır organizmadan. bir süre durup sonra patlar; işte hiç tanımadığın bir insan ile aynı organizmadaki kardeş hücreler olabilirsiniz. hücre kardeşliği, evet...
kainatın varoluş zamanından da önce, esrarengiz bir iple bağlı olabilirsiniz birbirine...
sanki onu tanıyorum, biliyorum. evet, biz aynıyız...

bir yer var biliyorum;
her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum.
anlatamıyorum...