sabah işe gitmek için uyandığında akıldan geçenler

kişiyi ikilemden ikileme sürükler. işsizken aklınızda tek bir şey vardır; benim sigortalı bir iş bulup yuvarlanıp gitmem gerekir, diye düşünürsünüz. iş bulduğunuzda sabah 9, akşam 7. belki daha da fazla, bu tamamen çalıştığınız iş ile alakalı. her neyse, her sabah o yataktan kalkarken gideceğiniz yere küfürler savurursunuz çünkü oraya ait olmadığınızı bilirsiniz. bu biraz da çalıştığınız yeri sevip sevmemek ile alakalı. filhakika bu böyledir, kısır bir döngüdür. ben de bu döngüden geçmiş birisi olarak, bugün işsiz birisi olarak sabah işe gitmek için uyandığım o günleri özlem ile arıyorum. eğer iş bulursam, hatim ettiğim pink floyd, camel albümlerini, camel desenli sigaramın beynimde yarattığı geceler boyunca o vurucu etkiyi, bana sabahlara kadar eşlik eden guild wars 2 yi ve daha nice şeyleri de özlemle arayacağım.