faruk nafiz çamlıbel

aşk ilahileri serisinde dördüncü şiir olmalı, hançer gibi kısa ama yarası derin dizelerdir bunlar:

Yapraklarla dökülen acı bir güz yağmuru
Beni gözyaşı içmiş çevrem kadar ıslattı
Sensin diye inledim kim gelse bana doğru
Kim gitse sensin diye yüreğim hızla attı

Bütün bir gün bekledim sığınıp bir serviye
Esen rüzgarla döndü yarı yoldan dileğim
Son geçen yolcu sordu: "beklediğin kim?" diye
Beklediğim mi? Ben, ah, onu nerden bileyim?