futboldan bıkmak

başıma liseyi bitirdikten sonra gelmiş eylemdir. multifenerbahçeliydim bıraktım, ne kadar forma şort tişört varsa salak gibi para harcadığım mahallenin çoluğuna çocuğuna dağıttım. mutluyum. ne "abi geçen nasıl koyduk ama size" ne "kanka geçen akşam sokup çıkarmışlar size" muhabbetlerine maruz kalıyorum ne de saçma sapan spor programları izleyip zamanımı boşa harcıyorum, geçmişte harcadığım paralar da bugün bana kalıyor en iyisi. şimdi dönüp bakıyorum da lan ne salakmışım gerçekten. tabi başta ailem çok şaşırmıştı bu duruma futbol manyağı birisi olarak bilinen insandım açıkçası mal mal hareketlerim vardı, maç kaybedince hayata küserdim falan. lan gerçekten gerek yok, altı üstü kulüp lan yani daha açık ifadeyle "dernek". ilgili konuda bir bilim okuduğum için de soğumam kolay oldu. o uğruna adam ölen kulüplerin bildiğin "şiddet gören davıkları horozlardan koruma derneği"nden farkı yok statüde. iki renginin peşinden koşupta kendini paralamana gerek yok bence. zaten sikine takan olmuyor. kendi açımdan konuşacak olursam futbolsuz hayat en güzeli, hayatımdan tat alıyorum, zamanımı aileme harcıyorum. zamanında olması muhtemel transferlerin üzerine yaptığımız aptalca konuşmalarla harcadığım zamanlara yanıyorum şimdi, sokarım transferine de sana da lan işim gücüm yok mu benim. kanaatimce, kişi spora ve sikimsonik spor derneklerine verdiği değeri her an kendisinin yanında olan ailesine verirse bence daha çok karlı çıkar hayatta. renginizi de sikeyim kulübünüzü de. saygılar.