kişinin özel biri olmadığını fark ettiği an

şimdi, az önce, dün, bugün, yarın...

kendini özel hisseden herkesin amına koyim ben. hiçiz ulan işte. ölsek şimdi, 3 saate kokarız. çıksa ruh bedenden, leş gibi olmamız saliselik iş. önce soğur, sonra şişeriz. sonra götümüze pamuğu tıkayıp indirirler iki metrelik çukura. üç-dost, üç-beş aile ferdi üstümüze toprağı verdiği gibi hemen eve yollanır.

ölüm karşısında ne kadar aciz ve çaresiz insan. amk böyle işin. okunan onlarca kitap, izlenen onca film, dinlenen onca şarkı... ölüm karşısında koca bir sıfır.

işin bok tarafıysa şu; daha öbür tarafa gidip de gelen hiç olmadı. bari biri gelseydi de bir akşam üstü çayımızdan yudumlar, sigaramızdan nefesler çekerken sorsaydık, "ölmüşlerinin hayrına hele bi anlat, nasıl oralar?"

anlatsa bile binbir yalan sıralardı gerçi. insan değil mi ulan? ne kadarı doğru olabilir ki hissettiğinin ya da yaşadığını sandıklarının.

yani anlayacağınız, hiçbirimiz özel biri değiliz.