ben bu yazıyı anneme yazdım

kalbimi bilmem kaçıncı kez kırıp, parçalara ayırdığın için sanırım bu kez biraz vicdan yapmışsın..
evden o çıkışımı unutamamışsın..üzülmüşsün, haberini aldım..
birde seni affedeyim diye -ki affetmek bana düşmez, senin tabirin bu- bana ıspanaklı börek
yollamışsın kuzenle.. fena yerden vurdun anne..ama telefonlarını açayım diye yine söylemekten vazgecmediğin
tehditlerine boyun egmek durumunda bıraktın ya beni! sagol anne yine sagol..
ne dominantlıgından ne de benimle işçinmişim gibi konuşmaktan vazgeçiyorsun, vazgeçmeyeceksin de biliyorum..
hayat seninle mükemmel derecede güzel oldugu kadar, inanılmaz derecede de zor benim güzel annem..
ama inan böyle biraz daha iyi, uzak olmak daha iyi, en azından her gün kavga edecegin biri yok evinde..
senin de kafan rahat benim de.. özlem mi? onun çaresi yok anne.. alışmak zorundasın!
ben seneleeeerdir, çocuklugumdan beri sensizlige nasıl alıştıysam şimdi sıra sende annecim, üzgünüm..
inan senden daha çok ben üzgünüm.. ama üzülme bir çocuk buna alışabiliyorsa, senin gibi güçlü
bir kadın çok daha kolay alışır..