ben bu yazıyı anneme yazdım

dün evden çıkarken elinden çantamı almaya çalışırken, elimin içinde bır yara bıraktın ya anne ona bakıyorum şimdi..
hala kanıyor bazen, tıpkı kalbimde bıraktıgın hiç kapanmayacak yara gibi..
dünden beri çok kötüymüşsün babamla birlikte üzülmüşsünüz çok! ilginc! normalde suclardın hep sen haklısın ya üzülmezsin ya! şaşırdım..öyle diyor babaannem telefonda, ona aratıyorsun ya beni.. senin telefonlarını açmadıgım için! üzgünüm anne..
benimle işçin değilde evladınmışım gibi konuşmayı öğrenene dek seninle konuşmıcam. içim kan ağlıyor, geberiyorum burda ama bittim anne gücüm yok, senin kadar sert ve güçlü değilim işte anla, kaldıramıyorum! sevginle, öfkenle, inadınla, hırsınla, bildiğin, bilmediğin, göstermekte karıştırdıgın tüm bu duyggularla kabulümsün, tek yaşama sebebimsin..
gördüğün gibi sen beni oldugum gibi kabul etmeyip şekillendiriyorsun ama ben bunu yapamıyorum
bu huyum da sana cekmemiş ne yazık ki.. neyse

-zaten yaşadıklarımı(zı) bilmeden eksileyip duruyolar bugünlük bu kadar!- *