insanın hiç ölmeyecekmiş gibi hissetmesi

düşünmeyi pek sevmeyen insanların yapacağı iştir. Düşünmezler, düşündükçe kötü duruma düşeceklerini bildikleri için, korkunun tüm vücutlarını saracaklarını bildikleri için düşünmezler. Onlar kendilerinin ılahidirlar, oysa ki insanın birgün öleceği gerçeğini kabul etmesi gerekmez mi? Neyin peşinde bu insanlar? Nereye kadar ölüm gerçeğinden kaçabilirler? Kendilerini aydinlatmalari lazım ki toplum içinde yararlı bir birey olsunlar.
(bkz: ölümün şahdamar kadar yakın olması)