Yalnızlık sırf derdini paylaşabilmek adına sözlüğe üye olmaktır. En yakın arkadaşının olmadığını fark etmektir. Zaman geçirmek için sosyal medyaya bile dahil olunmaz. Zira ne beraber gezip tozup foto atılcak bir arkadas vardır ne de attığın fotoyu görüp like a basıcak bi çevre. Böyle şeyleri bile dert eder yalnız insanlar. Tek kaldıkça düşünceleri kovalarlar.

Lanet bir durumdur. Tum arkadasların uyur. Sen tek basına ne bi tv seyredebilirsin -izleyecek bir sey yoktur çünkü- ne de iki lafın belini kırıp muhabbet edebilirsin.

Şimdi buraya dünyaca neden sıralayabiliriz elbet. Ama uygulayabilir miyiz?

içinde okumadığım bir tane bile kitabın olmadığı kocaman bir kitaplık isterdim. Kitaplığın o bilge görüntüsünü hayal ederdim hep.

(Bkz:ayak gibi kokan peynirli cips) ne yerdik be.

Yer altından notlar. Bir zamanlarki içine kapanık kişiliğimi bulmuştum bu kitapta.

Bile bile hata da yaptım. Pişmanlığım çok.

Bende olmustu bu bi ara. E tabi o zamanlar yazar da degildik. Nasıl yapsak nasıl ulaşsak bu insana diyorduk. Anonimlik bizi mahvediyodu falan derken geldi geçti tabi ama o tanımadığın ama entrylerinden olusturdugun kisinin hatırasının hali hazırda beklediğini unutmuşuz. Geçen aklıma geldi. Kimdi lan acaba tanısam nasıl olurdu falan dedim. Tekrar aynı hayallere daldım. içimde kalmadı desem yalan olur.