şampiyon olamayan fenerlilerin sevinmesi

stadda duygularıyla oynanan 55000 taraftar ve benim gibi ekranlardan izleyen milyonlarca insanı anlatan hadise. 1 dk'lığına da olsa maçın sonunda öyle bir sevinç ve rahatlamaya boğulduk ki, maçı bıraktım gittim yüzümü yıkadım. hadi bütün fanatiklik güzel hoş, taraftarlık, rakibinin şampiyon olamaması da bir nevi sevinç kaynağı. ama stadda yapılan anonsla sevinçten stada inen taraftarlarla dalga geçmek hangi aklın ürünü. bu bir duygu sömürüsü mü? konuyu değiştirmek mi, hayır. sebebi ne olursa olsun, bütün hayata karşı anlık rahatlamasını orda yaşayan, ve orda belki de senede bir defa yaşamayı beklediği sevinci gören insanları alay konusu etmek hangi futbol, hangi hayata benzeyen tarafı futbolun.
bence gerçekten fena halde benzer ama. bu şekilde hırstan gıdım gıdım çürümüş bizim nesilin futbolu da ancak böyle olabilir.

tarihe geçmiş bir olaydır. o durumda olmak istemezdim, gerçekten çok zor bi durum.

kardeş takım barcelona nın şampiyon olmasına sevinmişlerdir onlar.. *

dramatik olan olayı daha da dramatize etmiş olay. 52.000 insan büyük bir gaflette ve sabah işe giderken okula giderken dışarı çıkarken ciğerleri yanacak ama haberleri yok. bursa maçının skorundan habersizken o masum halleri içinizi cızlatıyor sadece izlersiniz 52.000 kişilik gafleti ve bu yanlış karşısında siz de buruk hissedersiniz hangi takımlı olursanız olun. sanırım buna acımak deniyor. anonsun sebebi olarak da çarşı gösteriliyor doğruysa eğer..

(bkz: fenerbahçe epic fail)
(bkz: özürlünün yaşama sevinci)
(bkz: çarşı)

ipini koparan sahaya inmiş.

sonunda ömrü boyunca uğrayacağı muameleye karşı küçümsenmeyecek bir cesaret örneği.