çocukluk anılarını hatırlayıp duygulanmak

zaman zaman yaptığım şeydir. teyzemin evini, 5-6 kuzenle evde cirit atıp istediğimiz şeyleri yapmayı, sıkıldığımızda knight bağımlısı dayımın girdiği bdwleri izlemeyi çok severdik.

pencerelerin üstüne çıkar, yüksek atlama yarışmaları düzenler, en yüksekten atlayana ödül vermezdik, verecek ödül yoktu ki. geçim derdi olan teyzem birde bizim şekerlerimizle, çikolatalarımızla mı uğraşacaktı? kadın ekmek parasını zor çıkartırken, birde gelip bizim kölemiz mi olacaktı?

acayip acayip sesler çıkartıp eğlenmeye çalışırdık. yastık savaşları düzenlerdik. o zamanlar ne oyun oynayacak telefonumuz, ne de facebooka girecek bilgisayarlarımız vardı.. gerçi o zaman face bile yoktu ki.

şimdi bakın, 2-3 yaşında çocuğun bile bilgisayarı var. gerçek bilgisayar olmasa bile, o kadar küçük yaşındaki çocuğun daha şimdiden hayatına bilgisayar veya türevlerine sokulmasına ne hakları var? güya zeka geliştiriciymiş. peh.

çocukluk anılarında mutlu olduğunu hatırlamaktır.

#36855553

az önce yaptığım. üzülmek ve sinirlenmek de duygulanmaktır özünde. her ölümlü bunu tadar.

özellikle kokular buna sebep oluyor veya yeni banyo edip güneşin altında ısınmak da buna neden oluyor. mesela yağmur sonrası toprağın kokusu bana çocukluğumu hatırlatır, bazı çiçeklerin kokuları da hatırlatır, bazı olaylar da hatırlatır, bazı hiç tanımadığım yüzler de hatırlatır. çocukluk sonuçta her daim zihninde illa bir şeyler çıkar ve onu sana hatırlatır.