yol kenarındaki çimenlerde oturan amcalar

muhtelif zamanlarda görünen amcalardır. olmazsa olmazları genelde pet şişelerdir. ekseriyetle kasket takarlar ve kadife pantolon giyerler. kemer takmazlarsa ölürler.
istanbul için e-5; ankara için istanbul yolu, konya yolu ve eskişehir yolu vazgeçilmezleridir.

kasketliyse kesin köylüdür.

yayılan amcalardır.

(bkz: yayılmak)

asansördeki dayılardan daha kabul edilebilir olan amcalardır.

dünyanın en gelişmiş, en büyük özgüvenine sahip insanlardır. bir gün boyunca belki de yüz bin kişinin sizi izlediğini düşünün, santim santim küçülürsünüz. onlar ise gittikçe rahatlayarak oturma eylemini şamdan'a poz verir gibi kafayı enseye koyup bacak bacak üstüne atıp uzanmaya, elleri iki yana açıp yayılmaya, ilerleyen saatlerde de hiç çekinmeden çıkarıp işemeye vardırırlar.

Genç kızları kesmelerinde üstlerine yoktur.

cennet hayaliyle prova yapan amcalar olabilir.

orta reflüjlerde uzanan yaşlıları görünce sevinirdim ne güzel yanyana gelip sohbet ediyorlar diye ama işin aslı farklıymış.

birkaçyıl önce ilçenin birine bir arkadaşla gidecektik arkadaşa reflüjdeki çimlere oturalım minibüsü görünce kalkarız dememle arkadaş başınamı vurmuş demezmi işin aslı o yaşlılar dikizciymişler. sakalları tesbihlerine bakmayın.

kendilerine özgü bazı mutlulukları vardır bu adamların. muhabbetlerinde derinlik aramamak ve bazı durumlarda 3 metreden fazla yaklaşmamak gerekliliğiyle birlikte candır bu dayılar, severek izliyoruz efenim.