yalnız çirkin ve çulsuz olmak

azap verici bir durum. kendimden bahsetmem gerekirse, hiç arkadaşım yok. arkadaş diye bildiklerim hep dalga geçtiler benimle. kız desen, değil sevgili olmak, karşı cinsten bir kızla on dakika bile konuşmuşluğum yok. gerçi bir kızla msn'de yazışıyorum ama nereye kadar. tipim daha doğrusu tipsizliğim yüzünden onunla buluşmaktan korkuyorum. hem buluşsam ne olacak. param yok, pulum yok. doğru düzgün yemeğe bile çıkaracak bir durumda değilim. uludağ sözlüğü bir liman olarak görüyorum. kendim gibi bazı insanların da burada olduğunu biliyorum. o yüzden artık utanmıyorum da.

ama gıpta ediyorum sevgilileri olanlara. ellerinden tutup, birlikte yürüyen çiftleri gördükçe içim gidiyor. bakıyorum bi onlara, bi kendime. tamam eksiğim çok. ama neler vermezdim, neler yapmazdım bi sevgili için. neler.

neyse, içimi dökmüş oldum. şimdilik bu kadar. sizinle dirsek temasında olacağım.

sevgiler,

anthropomorphic

kendini doğrulayan bir başlık bu. şu entry'e yorum bile alamamış bir zavallı olduğumu fark ettim yaklaşık 1.5 yıl sonra. işte yalnızlık bu olsa demek.

(bkz: quasimodo)

Kendine ve hayata inanmayan kişinin psikolojik hali.