sosyal dilemma

icimizden geleni yaomakla, "insanlar ne der acaba" diye ikilemde kaldigimizda ortaya cikan durumdur.

bu aksam da, her zamanki gibi otobus bekliyorum. 6 cocuklu bir kadin yaklasti duraga. tabi onlardan once cocuk cigliklari geldi ve beynimin tam ortasinda yerini aldi.

ailecek hepsi salvarliydi. muhtemelen beykozun koylerinden birinde oturuyorlar.

2 kiz cocugu yanima oturdu ve beni suzdu biraz. sonra bir arabanin caminin acik oldugunu fark edip, kurcalamaya basladilar. kucuk kiz bana bakti ve "abla araba senin mi" dedi.

o araba benim olsaydi, otobus beklemeyecegimi soyledim. param var miymis onu da sordu. "param olsa araba alirdim" dedim.

sonra sohbete basladik biz. tabi onlar normal ses tonu ile konusmadigi icin sokaktan gecenler bize bakmaya basladi. neslegimi sordular ve soyledim. daha da bir saygi gosterdiler ve hemen dertlerini anlatmaya basladilar tabi.

otobus geldi. 6 yaslarindaki kiz cocugu bana yol verdi once benim binmem icin.

ozel derslerdeki zengin veletleri simarikliktan ölmek uzereyken, bu cocuk bana yol verecek kadar nazik davrandi.

neyse inecegim duraga yaklasinca vedalastim onlarla. o sirada otobuste yaygara koptu t "dugmeye bassana abla inecek" dedi ufakliklardan biri. gulumsedim.

indim otobusten ve biraz yurudum. otobuse baktim son kez yanimdan gecerken. ailecek el salliyorlardi bana. ben de onlara el salladim ve gulumseyerek eve gittim.

insanlar acayip karsiladi mi? bilmiyorum. ama icimden geleni yaptim mi? kesinlikle evet.