sabah bulaşık yıkamanın verdiği mücadele hissi

karakter sınırı nedeniyle kısaltmak zorunda kaldım, doğrusu; "sabah bulaşık yıkamanın verdiği hayatla mücadele duygusu" olacaktı.

hafta içi iş nedeniyle mutfakla pek alakam olmuyor, akşam da bi şekilde gelip geçiyor hafta sonu olduğunda ise sabah kahvaltı hazırlamak için mutfağa uğradığımda karşılaştığım durum hissettiğim duygu.

walt disney'in bir sözü vardır; "rekabet tanrıdır." diye, işte mümkün olduğu kadar rahat bir şekilde yaşayıp rahmetli walt amcamı anarken insanın bulaşıklarla karşılaşması yıkmıyor belki ama derinden sarsıyor, özellikle de sabah koşudan gelmişken gözü dönüyor insanın.

yani demem odur ki, o kadar rahatım-ki amk tek derdim bulaşık, ama insanı diri tutuyorlar işte aynı sabah koşusu gibi.

not: bulaşık makinesini koyacak yer yok.