bugün

15 gün önce kaza geçirdim. hala ağrılı sancılı günler geçiriyorum. sürekli sohbet edip gülüp eğlendiğim ahretliğim dediğim arkadaşım umreye gitti. benim için dua eder misin dedim. sağolsun "elbette canım benim" dedi.
bugün tüm ortak arkadaşlarımız kabe ve kağıtta yazılı isimlerinin olduğu fotoğrafları paylaştı. o çok samimiyiz dediğim arkadaşımı etiketleyip teşekkür mesajı yazdılar.
hassas durumuma rağmen kız bana böyle bir incelik yapmadı.
mutsuz oldum.
benim ismimi yazsa söz verdiği gibi benim için de dua ettiğini düşünürdüm.
mutlu olurdum.
işte bu şekilde kendi mutluluğumu başkasına endekslediğimde sonuç hep hayal kırıklığı oluyor. gerçek mutluluk insanın kendisiyle ve beklentisizce mutlu olmasıdır.