bugün

antibiyotik gibidir azı bir işe yaramaz çoğu zehirler dozunda olanı makbuldür.
Aşırısı egodur.
bana göre cevabı evet olan sorudur. seven insan kıskanır. kıskanmayan insan gavattır. gavatların sevgisi de tartışılır.
Değildir. Sadece manyaklığın ölçütüdür. Kıskanç olupta, manyak olmayan tek bir insan göremedim henüz.
kıskanmayı "sevgimin göstergesi" diye savunduğunuz an, ilişkinizin son günlerinin ilk virajını aldığınız andır.
Ölçütüdür. Erkek sinek yaklaştırmam o derece.
kıskançlık insanın fıtratında olmalıdır, insan eşini kıskanmalı neticede. bizler ruhsuz varlıklar değiliz, ahlak bunu gerektirir. hayvanlar bile yavrularını kıskanırlar mesela, bu bir içgüdüdür. ama tabii burda kastettiğim kıskançlık hastalık derecesindeki değil.
Değilse hiçbirşey değildir yani o derece.
Değildir, çok kıskanmak güvensizliğe doğru gider. Aşırıya kaçmadığın sürece sevgi ölçütüdür.
kıskançlık özgüven eksikliğinin ve güvensizlik iradesinin ölçütü olabilir. Düşünce bir şekilde kıskanılan kişiyi herkesten saklamak değil de , olası herhangi biriyle herhangi bir münasebetten muaf tutmuş olmaktır. güvensiz oluşumuza da hak verilmelidir. öte yandan bu insan bana bile baktıysa ona da / öbürüne de bakar durumu vardır. kendini vazgeçilmez sanamayanlar kıskançlık iradesini bünyesinde barındırır. kaybetme korkusu da buna dahildir.
boku çıkmadığı sürece bir problem yok bence bunlar ilişkilerin tuzu biberi.
kesinlikle cevabı evet olan sorudur.
görsel
aşırı kıskanmak güvensizliğin yapı taşı hiç kıskanmamak umursamazlığı göklere çıkarmaktır.
değil tabi ki, sözde sevdiğin insanı kısıtlamak, sevdiğinin göstergesi olamaz. hükmetmeyi sevmek olur.
Aşırıya kaçmadığı sürece evet.