kimsenin sana yaklaşmayacağını düşünmek

insan beyninin en tehlikeli oyunlarından birisi sanırım.

rüyalar gaipten haber falan vermez; iç dünyamızın zihnimizdeki imgelemlerle bize yansımasıdır. Biz o imgelemlerden bizi en derin etkileyenini hatırlarız işte uyandığımızda.

Ben ise beni sevdiğini düşündüğüm insanlar görüyorum bana yaklaşmaktan kaçınan. Sanki iletişime geçmeye değer bulunmayan bir insanmışım gibi.

Sabahında aynı insanlarla yine yakın biçimde iletişime geçeceğimi bile bile niye beynim bana böyle bir oyun oynar hiç anlamam.

Niye böyle subjektif şeyler yazıyosun ulan dallama diyenler olabilir. Onlara: zaten her zaman yola çıkış noktamız kendimiz değil miyiz?